تاکسی‌های هوایی وارد بازار می‌شوند؟

اکتبر 1908، در منطقه بادخیز فارنبروگ در جنوب غربی لندن، شومن معروفی به نام ساموئل کودی نخستین هواپیمای قابل کنترل با دست را در بریتانیا ساخت. از آن زمان بسیاری از غول‌های صنعت هوایی از کنکورد گرفته تا ایرباس‌های عظیم A380 حمل‌ونقل جهان را به طور کامل تغییر داده‌اند. اما در دوران جدید تغییر انقلابی دیگری در صنعت هوایی در راه است.

این هواپیماهای جدید عموماً با نام‌هایی نظیر تاکسی‌های پرنده، پهپادهای مسافری یا به بیان صنعتی خودران‌های هوایی شهری (UAM) شناخته می‌شوند. به گفته کارشناسان در نخستین اجلاس جهانی «هوای شهری» که در اوایل ماه سپتامبر برگزار شد: اکنون حدود 200 نوع از این هواپیماها در نقاط مختلف جهان تولید می‌شوند که مراحل ساخت و آزمایش متفاوتی را طی می‌کنند. شرکت اوبر که خدمات تاکسیرانی متکی به گوشی‌های هوشمند را ارائه می‌دهد، قصد دارد تا سال 2023 حمل‌ونقل هوایی مسافران در کلانشهرهایی نظیر دالاس، لس‌آنجلس و ملبورن استرالیا را راه‌اندازی کند.

با این حال مشکلاتی همچنان باقی مانده است. به گفته فرانسوا سیلیون، رئیس مرکز تکنولوژی‌های پیشرفته شرکت اوبر در پاریس: «هیچ کس نمی‌داند این اتفاق دقیقاً چگونه رخ خواهد داد.» زیرا موانع موجود نه محدودیت‌های تکنولوژی، بلکه قانون‌گذاری است. قانون‌گذاران همچنان در حال بررسی نحوه تضمین ایمنی این وسایل نقلیه هستند. خصوصاً به این دلیل که تاکسی‌های پرنده بدون راننده و خودران کنترل می‌شوند.

خودران‌های هوایی شهری (UAM) طراحی‌ها و ویژگی‌های بسیار متنوعی دارند. تمام آنها الکتریکی هستند، اگرچه بعضی از آنها با موتورهای احتراقی نیز پشتیبانی می‌شوند. عموم آنها به صورت عمودی پرواز می‌کنند یا فرود می‌آیند، اما برخلاف هلیکوپتر، به چند روتور کوچک‌تر مجهز هستند. نمونه‌های 2 یا سه سرنشین می‌توانند با سرعت 100 تا 200 کیلومتر بر ساعت مسافتی بین 30 تا 160 کیلومتر را طی کنند. از آنجا که روتورهای متعدد به طور مستقیم با موتورهای مجزای الکتریکی حرکت می‌کنند، هر کدام از روتورها را می‌توان با سیستم کامپیوتری مدیریت پرواز کنترل کرد. در نتیجه‌ی این طراحی، درجه بالایی از ثبات تضمین می‌شود و دست‌کم روی کاغذ، پرواز با این نوع پرنده‌ها و همچنین کنترل آنها بسیار ساده‌تر از هلیکوپتر خواهد بود. افزون بر این، روتورهای متعدد این تضمین را به ما می‌دهند که در صورت از کار افتادن یک یا چند روتور، هواپیما کنترل خود را از دست نخواهد داد.

پیشرفت‌های جدید

بعضی از مدل‌های جدید فراتر از مرحله آزمایشگاهی رفته‌اند. ولوسیتی (VoloCity) که توسط شرکت آلمانی ولوکوپتر (Volocopter) تولید شده (تصویر پایین)، چند مرحله آزمایشی موفق را سپری کرده است. یکی از پروازهای آزمایشی و خودران ولوسیتی در دوبی انجام شد. شرکت خودروسازی چینی گیلی (Geely)، که همچنین مالک شرکت ولوکارز (VoloCars) است بخش کوچکی از سهام ولوکوپتر را خریداری و صندوقی 50 میلیون دلاری برای کمک به ورود ولوسیتی به بازار تاسیس کرد. ولوسیتی می‌تواند 2 مسافر (که یکی از آنها می‌تواند خلبان باشد) و حداکثر 35 کیلوگرم بار را حمل کند.

در اجلاس جهانی «هوای شهری» که با حضور شرکت‌هایی نظیر ولوکوپتر، اطلس آبسکورا، ک‌ک‌دی (KKDay)، امیزینگ‌کو (AmazingCo)، لیوینگ‌ مپ (Living Map)، سوجورن (Sojourn) و سیستم‌های مسافرتی داوینچی برگزار شد، بیش از 93 میلیون دلار سرمایه‌گذاری در حوزه صنعت حمل‌ونقل هوایی شهر صورت گرفت. این‌طور به نظر می‌رسد که صحبت‌ها درباره نزدیکی رکود جهانی بازار، روی این بخش که به سرمایه‌گذاری‌های کارآفرینانه و خطرآفرین شناخته شده، تأثیری نگذاشته است.

منبع: اکونومیست

24