فرصتی برای شیمی‌درمانی فوتبال «نفت‌زده»
مدیران ورزش ایران به فرصتی طلایی برای نفت‌زدایی از فوتبال ایران دست یافته‌اند اما سوال اینجاست که آیا اراده‌ای برای تغییر در شرایط زشت کنونی هست؟
رقم خوردن شرایط خاص و سخت اقتصادی و کوچک شدن سفره مردم، بهترین فرصت را در اختیار مدیران فوتبال و مسئولان وزارت ورزش قرار داده تا فوتبال را از نفت پاک کنند. هواداران هیچگاه به اندازه امروز، آماده نیستند تا متقاعد شوند، با این همه مشکل ریز و درشت کشور از کمبود دارو تا ...، خرج در فوتبال نباید در اولویت‌ها باشد. چه بخواهیم چه نخواهیم باید بپذیریم که دیگر نباید از سهم و حق پیرزن روستایی بیگانه با فوتبال، خرج فوتبال شود!
هوادار می‌خواهد بهترین‌ها در تیم محبوبش باشند و با بازیکن و مربی کهکشانی، برنده باشد، اما سوال اینجاست تا کِی قرار است، استقلال، پرسپولیس و بقیه از جیب دولت بخورند و بی‌حساب و کتاب اداره شوند؟ در اینکه حق پخش، تبلیغات محیطی و .. مهمترین منابع برای هر تیمی محسوب می‌شوند و در ایران وجود خارجی ندارند، شکی نیست اما آیا چون اینها نیست یا زور فوتبال به صداوسیما نمی‌رسد، باید تا قیامِ قیامت به این شکل استقلال و پرسپولیس و بقیه اداره شود؟
خودکفا باش یا بمیر!
یک بار برای همیشه بدون اینکه شعار بدهیم واقع‌بین نگاه کنیم. فلان تیم ریشه‌دار است؟ بسیار هم عالی، نمی‌خواهید بمیرد؟ پس همان کاری را بکنید که در تمام دنیا، هواداران هر تیمی انجام می‌دهند تا محبوب‌شان زنده بماند. نمی‌شود موقع خرید لباس هم که یک بار در کل سال قرار است انجام شود، هواداری که ادعای تعصب دارد، لباس فیک و کپی را بخرد تا چند هزار تومان سود کند! مگر ممکن است انسان در تقابل با عشقش هم به دنبال سود باشد؟
با هرکسی صحبت کنید، از علاقه ملت به فوتبال می‌گوید. مثلا 40 50 میلیون نفر! اینها کجا هستند؟ 2 ریال برای باشگاه محبوب‌شان خرج نمی‌کنند، کافیست بازی ولو حساس رایگان نباشد، حتی سکوها را هم آنقدرها پر نمی‌کنند! این هواداری نیست، این تعصب نیست. از 30 40 میلیون پرسپولیسی اگر فقط 5 میلیون نفر بپذیرند که سالانه 10 هزار تومان حق عضویت بپردازند، 50 میلیارد تومان در سال عاید باشگاه می‌شود! اما الان؟ از هواداری فقط فرهنگ ادعا داریم و از مدیران، ترس از این مدعیان. پاسخ وزارت ورزش به تجمعات را ببینید. چرا می‌ترسید؟!
بهترین فرصت برای دولت فراهم شده تا فوتبال را از سبد هزینه‌ها خارج کند. آقای پرسپولیس، آقای استقلال، هرچقدر درآوردی حق داری خرج کنی، مدیران منصوب وقتی فهمیدند باید درآمدزای واقعی باشند و قرار نیست برای یک ریال هم از وزارت کمک بگیرند، سراغ هوادار می‌روند و تازه کمی به دنیا شبیه می‌شویم. برای باقی فرصت‌های درآمدزایی هم همگی ارزش قائل خواهندشد و دیگر خبری از بنجل‌هایی چند صد هزار دلاری مثل گولچ و پروپئیچ نخواهدبود.
بعد از واقعی‌سازی قیمت‌ها سه دسته بازیکن داریم. 1 آزمون‌ها و جهانبخش‌ها که فارغ از رقم پیشنهادی داخلی‌ها برای پیشرفت می‌روند. 2 آنهایی که وقتی قرارداد 2 میلیاردی‌شان می‌رسد به 100 میلیون و 200 میلیون، لژیونر می‌شوند، حتی در لیگ دو عمان! 3 بازیکنی که به همین پول کم اینجا رضایت می‌دهد به امید فردایی که به دسته اولی‌ها نزدیک شود.
اگر فردا روز این اتفاق افتاد، بساط قراردادهای یک ساله به پایان می‌رسد. درآمدزا نبودن فروش بازیکن برای باشگاه و از همه مهمتر استعدادیابی‌های نیمه‌تعطیل اصلاح می‌شوند و بالاخره فوتبال ایران همچون فوتبال دنیا، به شکل و شمایلی منطقی درمی‌آید.
شروین رمضانی
منبع: جایگاه ویژه
2034
