راز وصیت امام صادق (ع) در شعری از عارف قرن سیزدهم
شعری از علامه فدائی کزازی، عالم و عارف قرن سیزدهم هجری در شهادت امام صادق علیه السلام راز وصیت آن حضرت را مشخص می‌کند.
ز حادثات پر آفات دهر پر آشوب
رسیده است روایت که گفت ابوایّوب
طلب نمود مرا نیمۀ شبی منصور
روانه گشتم و داخل شدم بر آن مغرور
به پیش شمع، به کف نامه و نشسته به تخت
که میگریست در آندم به شدّت آن بدبخت
خطاب کرد بسویم که ای ابو ایّوب
محمد بن سلیمان نوشته این مکتوب
که جعفر بن محمد وفات یافته است
ازین جهان سوی دار جنان شتافته است
جهان ندید و نبیند دوباره چون جعفر
کجا چو جعفر صادق بود کسی دیگر
به رسم ماتمیان خواند آیۀ ترجیع
سه بار کرد بسی آه و ناله با تفجیع
بگفت پس بنویس از من ای ابو ایّوب
بسوی ابن سلیمان تو این زمان مکتوب
اگر که کرده به یک کس وصیتش تقریر
بگیر و گردن او را بزن به حکم امیر
رسید نامه پس آنگه بسوی پنچ نفر
نموده است وصیّت امام دین جعفر
در این مقدمه سرّی ز شاه ذیشأن بود
ازآن کسان چه دو منصور و بن سلیمان بود
بخواند نامه چو آن بی خبر ز سرّ جلیل
بگفت لیس اِلی قتل هولاء سبیل
بزرگوار خدایا به صادق صدیق
امام اهل حق و شمس مشرق تحقیق
که کن قبول بدرگاهشان فدائی را
که به ز پادشهی دیده این گدائی را
منبع: خبرآنلاین
38
رازی که در طول 14 قرن پاسخ خرد گرا و غیر قابل انکار نداشتته است --- این راز و معما را چگونه باز کنیم که چرا بیشتر ائمه اهل بیت پیامبر صلوات الله علیهم اجمعین بمانند دانشمندان معاصر خود با وجود امکانات نگارش و نشر ، آثار دانش شخصی خود را بنام و امضا و مهر خویش به ارث نگذاشتند و شیعیان خود را بدون هیچگونه میراث اصیل غیر قابل انکار این گونه از چنین میراث ارزشمند محروم ساختند تا با این وضعیت پیروان این گونه با انبوه ضد و نقیضهایی که توسط دیگران با اهداف گوناگون بنام اهل بیت نقل می شوند دچار سر درگمی بمانند. آیا تاکنون هیچ دین شناس شیعه ای محض وفا داری به پیامبر و اهل بیت و محض رضای خدا و برای روشنگری پیروان مظلوم مذهب این راز و معما را با تکیه به قرآن و عقل به تجزیه و تحلیل علمی گذاشته اند؟؟؟!!! توجه کنیم که در دوران زندگی صادق آل محمد (ع) که حکومت عباسیها هنوز جان نگرفته بود امکان نگارش و نشر آثار پیامبر و اهل بیت آن حضرت با امضا و مهر امام آزادانه و جود داشت. نباید از دانش ناچیز بشری خود به این راز و معما با حدس و گمانهای اثبات ناپذیر پاسخ داد ؛ ولی با نگرش واقعگرایانه به سر گذشت قرآنی پیامبران این نتیجه ی حتمی به دست می آید که هیچ یک از این بزرگان والا مقام بجز توصیه های مؤکد به پیروی بی کاستی و فزونی از وحی الهی و از جزئیات همگن و هماهنگ با این وحی برای دین داری و مذهب داری درست مردم مامور به واگذاری ارث دینی دیگری نبودند.