۶۰ درصد از ضریح جدید حضرت عبدالعظیم (ع) ساخته شد

خداوند بشر را در دین داری و مذهب داری به چه ملاک و معیارهایی مقید ساخته است؟ --- بهترین داده های انکار ناپذیر و تحریف نشده ، داده های اصیل بی آلایش وحی الهی و در عصر اسلام داده های محکم و مفصل قرآن و داده های عقل استدلالی علمی هستند. خداوند در قرآن کریم به ما تاکید کرده مؤمنانی نزد خداوند از بشارت خدا بر خوردار اند که به همه ی گفته ها گوش فرا می دهند و از میان این گفته ها بهترین را بر می گزینند.« ... فَبَشِّرْ عِبَادِ. الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولَئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُولَئِكَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ » ﴿آیات ۱۷- ۱۸ سوره زمر﴾. فرضا هنگامی که در زمینه ی روش دین داری و مذهب داری ، انسانی در باره ی مسئله ای یا حکم و اعتقادی منسوب به دین و مذهب به ما می گوید: حکم تحریف ناپذیر قرآن و حکم عقل استدلالی نسبت به مسئله یا حکم و اعتقاد مذکور این است و ما با اندکی حساسیت و تامل و تدبر در قرآن و ترجمه و تفسیر آن به همین نتیجه می رسیم ، ولی انسان دیگری اعتراض می کند و مدعی می شود حدیث و روایت یا احادیث و روایاتی وجود دارند که این حکم را بگونه ای دیگر نشان می دهند. آیا ما شرعا و عرفا می توانیم یا حق داریم با نادیده گرفتن آشکارهای محکم و مفصل قرآن و عقل در باره ی آن مسئله یا آن حکم و اعتقاد ، گفته های اثبات ناپذیری را که با قرآن و عقل تضاد و تعارض آشکار دارند بر داده قرآن و اصول استدلال عقلی برتر بشناسیم و قرآن و عقل را به پای اعتراض این انسان دوم و احادیث و روایاتی که ارائه می دهد بی هیچ کاوش و بی تردید و بی بیم و هراس از عواقب کار که حتما مورد محاسبه ی خداوند قرار می گیرد قربانی کنیم؟؟؟!!! یادمان نرود که دین حق خداوند و مذهب حق اهل بیت که برخاسته از مکتب توحیدی قرآن است و دین داری و مذهب داری که از این ارزشهای الهی نشأت گرفته اند هرگز بازیچه نیستند که بی توجه به ملاکها و معیارها و بی تفاوت به حد و مرزها و بایدها و نبایدهای قرآنی و عقلی در گزینش احکام و اعتقادات بنام دین و مذهب سر سری و بی تفاوت رفتار کنیم و به دنبال بهترین گزینه که از آن قرآن و عقل اند نرویم و احکام و اعتقادات و منقولات و مراسم و مناسک و شعایر متضاد و متعارض با قرآن و عقل را بر گزینیم و با گزینشهای خود دین خدا و مذهب اهل بیت را لوث و بد نام کنیم و آب از آب تکان نخورد!!! کدام شایسته ی باور است انسانی که ما را به گرایش به سوی احکام و اعتقادهای محکم و مفصل قرآن و به اصول استدلال عقلی فرا می خواند یا فردی که به این انسان بی دلیل قطعی تهمتها و بهتانهای انحراف غیر قابل اثبات ناروا می زند و به ما حکم می کند که به گفته های این انسان هرگز گوش فرا ندهید؟؟؟!!! متدینان مذهبی بر سر این دوراهی انتخاب ، محض رضای خدا ، با تکیه به قرآن و عقل کدام یک از این دو گزینه را شایسته ی انتخاب می دانند و کدام را گزینه ی بر تر تشخیص می دهند؟؟؟!!! با رجوع و تأمل خرد گرا به سرچشمه دین تحریف نشده ی خداوند یعنی قرآن کریم در می یابیم ، داده های محکم و مفصل این وحی آسمانی که از جانب خداوند به پیامبر اسلام برای ابلاغ به بشر ارسال گردیده اند در زمینه ی احکام و اعتقادات تنها منبع زنده ایست که با وعده ی خداوند بی هیچ گونه تحریف تا قیامت زنده و باقی می ماند. این مصونیت و این جاودانی و این حضور همه جایی قرآن کریم و آشکاری و رسایی سرشت نشین و قابل درک و اثبات پذیری احکام و اعتقادات قرآن ایجاب می کنند احکام و اعتقادات قرآن با حد و مرزها و بایدها و نبایدهایی قرآنی که با خود دارند بر سایر منقولات غیر قرآنی در زمینه ی احکام و اعتقادات حجت و حاکم و ناظر باشند. با این وصف عقل بی تردید حکم می کند که برای تشخیص و شناخت و پذیرفتن درستی و نادرستی هر منقوله ی غیر قرآنی منسوب به دین و مذهب در زمینه ی احکام و اعتقادات می باید این منقوله حتما با داده های محکم و مفصل این کتاب آسمانی در همین زمینه بدون هیچ کاستی و فزونی همگن و هماهنگ باشد و در آن هیچ تضاد و تعارضی با این داده ها دیده و اثبات نشود. حاکمیت و نظارت عقلی قرآن که سخن قطعی خداوند است بر منقولات غیر قرآنی در زمینه ی احکام و اعتقادات بی هیچ گونه شبهه حجیت و برتری قرآن بر اینگونه منقولات را به اثبات می رساند و بشر را ملزم می سازد به این حجیت و برتری عالمانه ایمان بیاورد و چانچه رضای خداوند را می خواهد در هر انتخابی بنام دین و مذهب تسلیم این حجیت و بر تری باشد. اصل انکار ناپذیر قرآنی « لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ » ﴿ آیه۴۲ سوره فصلت﴾ » تاکید می کند که هیچ دلیل عقلی قطعی و جود ندارد که بتواند حجیت و برتری منبعی غیر از قرآن کریم را در زمینه تشخیص و شناخت سره از ناسره های احکام و اعتقادات منسوب به دین و مذهب به اثبات برساند.