علی حاتمی؛ سعدی سینمای ایران
اگر از چند فیلمساز در تاریخ سینمای ایران بتوان نام برد که سینمای شخصی خودشان را ساخته باشند، علی حاتمی بی‌شک یکی از آن‌هاست. برخی نامش را با «دلشدگان»، «هزاردستان» و «حاجی واشینگتن» به‌خاطر می‌آورند و بعضی‌ها با «باباشمل» و «طوقی».
حسن کچل (۱۳۴۸) اولین فیلم علی حاتمی است. فیلمی موزیکال که از همان آغاز، پرداختن به فرهنگ عامه را با غلظتی بیش از دیگر فیلمسازان به رخ می‌کشد و مایه‌هایی از طنز دارد. این را نیز باید اشاره کرد که یک مایه طنز که از مردم عامیانه گرفته شده است، به بی واسطه‌ترین و صمیمی‌ترین شکل ممکن، در تمام فیلم های علی حاتمی دیده می‌شود. شاید تنها فیلمی که از این قاعده مستثنا باشد فیلم طوقی (۱۳۴۹) است.
علی حاتمی را باید پُرشورترین فیلم ساز وابسته به آداب و سنت ایرانی دانست. وجه تمایز او با دیگر کارگردانان این بود که فیلمنامه تمام آثارش را خودش می‌نوشت، برای همین است که بیشتر فیلم‌ها و سریال‌های او به زبانی منسجم و یکسان رسیده است.
در این ویدئو همراه ما باشید تا کاوشی در آثار علی حاتمی داشته باشیم؛ شما کدام یک از آثار او را تماشا کرده‌اید؟
همیشه برایم جای سوال است که چرا خروجی های دوران منحوس پهلوی همه انسانهایی بزرگ و نامدار و جاوید و خروجی های دوران نظام مقدس آخوندی، آدمهایی کم مایه، حقیر و بی اثر بوده و هستند؟
در جواب سوال پرسش علمی :
چرا فکر میکنید خروجی دوران پهلوی انسانهای بزرگی بودند؟ چون انسان های بزرگ با پهلوی مبارزه کردند
ولی کسانیکه با نظام فعلی وملت دشمنی و مبارزه میکنند گرچه برخی باسواد و برخی هم کم سواد هستند ولی با سواد و کم سوادشون هردو قشر احمق هستند و کسانیکه سر تعظیم به قانون فرو می آورند و در هر جایگاهی با وجدان و انسان هستند و خادم کشور و خادم مردم هستند برای این نظام چاقو نمیکشند انتقاد بسیار زیادی داریم ولی بازهم جمهوری از شاهنشاهی بسیار بهتره
یادش بخیر وروحش شاد. علی حاتمی واقعا یک انسان نمونه بود.
حاتمی برای سینمای ایران هم سعدی بود هم حافظ هم مولانا
بنظرم لقب شاعر سینمای ایران برازنده تر است.