خبر بد را بهتر است چه کسی بگوید؟ مرد یا زن؟

همه ی ما به احتمال زیاد زمانی در زندگی مان ناچارا مجبور می شویم خبر بدی را به کسی برسانیم. خبر طلاق، اخراج شدن از کار، رد یک درخواست و یا نتیجه ی یک آزمایش که حاکی از یک بیماری سخت است، خبرهایی از این دست چیزهایی هستند که متاسفانه گاهی وظیفه ی رساندن شان را به مخاطب خواهیم داشت.

وقتی در چنین شرایطی قرار می گیریم همیشه این سوال مطرح می شود که چطور باید این خبر را بدهیم. آیا باید مستقیما بگوییم یا در لفافه و با کلماتی تسلی بخش سعی کنیم تا جایی که امکان دارد طرف مقابل را پریشان نکنیم؟

تحقیقات جدید در دانشگاه بریگم یانگ و دانشگاه آلابامای جنوبی می گوید، بهترین کار این است که خبر ناخوشایند را به سرعت بدهیم، دست کم این چیزی است که فرد مقابل ترجیح می دهد! این نتیجه ای است که محققان به آن دست یافته اند اما نظر پزشکان در اینباره چیست ؟

خبر بد را بهتر است چه کسی بگوید؟ مرد یا زن؟
این به خبر بستگی دارد؛ مثلا اگر خبر بد در مورد فوت فرزند یک زن است، بهتر است یک زن این کار را انجام دهد چون او به‌عنوان یک مادر می‌تواند احساس همدردی بیشتری داشته باشد و با ظرافت بیشتری این خبر را به یک مادر بگوید ولی آقایان معمولا در چنین مواردی نمی‌توانند زیاد موفق باشند. از طرفی دیگر، گفتن بعضی خبر‌ها به‌وسیله همسر(مرد) بهتر است چون زنی که با همسرش احساس راحتی ‌می‌کند، شنیدن خبر بد از زبان او برایش راحت‌تر است و از طرفی شوهر احساسات همسرش را بیشتر می‌شناسد و مثلا می‌داند خبر را در خانه بگوید یا رستوران و اصلا همسرش در چه ساعتی از روز سرحال‌تر است.

چه شرایطی برای گفتن خبر بد نامناسب است؟
دکتر اربابی، روانپزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران می گوید: بدترین کار، گفتن ناگهانی است. گفتن ناگهانی و بدون همدردی، آنی و سریع، کار غلطی است و مشکلات هیجانی فرد را زیاد می‌کند. سعی کنیم که تلفنی این کار را انجام ندهیم و در واقع پیش از دادن خبر بد، باید شرایط مناسب را مهیا کنیم.

گاهی اوقات خبر را مستقیم به فرد نمی‌گویند و ترجیح می‌دهند او را به مراسم سوگواری ببرند تا همان جا با مسأله مواجه شود. این کار درستی است؟
نه، چون ما از هرگونه اقدام ناگهانی و بدون مقدمه باید پرهیز کنیم. ناگهانی گفتن ممکن است فرد را دچار اضطراب شدید و شوک روانی کند؛ برای مثال، اینکه تلفن را برداریم و بگوییم آن عزیز مرد، تمام شد، به فرد شوک وارد می‌کند و آن لحظه تلفن ممکن است تا مدت‌ها و سال‌ها بعد توی گوش او بماند. پس برای گفتن چنین خبرهایی باید شخص را پله‌به‌پله و مرحله‌به‌مرحله آماده کنیم.

بعضی برای گفتن خبر بد، پزشکان را واسطه می‌کنند
این کار، کار مناسبی نیست. بهتر است خبر بد را نزدیک‌ترین فرد به شخص مورد نظر بگوید چون بیشتر و بهتر با خصوصیات شنونده خبر آشنایی دارد. البته زمان گفتن خبر هم مهم است؛ مثلا بارها پیش آمده کسی مریض بوده و به فردی که خارج از کشور بوده اطلاع نداده‌اند و آنقدر این خبر را پنهان کرده‌اند که فرد فوت کرده است. گاهی فکر می‌کنیم شاید نرساندن خبر بد به صلاح فرد مورد نظر باشد و مصلحت در آن باشد که خبر یا بخش‌هایی از خبر را مخفی کنیم در حالی که بسیاری از پنهانکاری‌هایی که از روی دلسوزی و نگرانی صورت می‌گیرد، برای فردی که خبر به او مربوط است، مشکلات بیشتری ایجاد خواهد کرد.

ویژگی‌های فردی که خبر بد می‌دهد
چون موقعیت دشواری است، باید کسی عهده‌دار این کار شود که اول خودش مایل باشد نه به اجبار او را مسوول این کار کنند، چون کسی که چنین وظیفه‌ای را به عهده می‌گیرد، خود دچار اضطراب می‌شود و حتی تا چند ساعت هم این اضطراب را خواهد داشت. پس او باید توانایی این کار را در خود احساس کند و بتواند شرایط را تحمل کند و پاسخ‌های هیجانی مناسبی نشان دهد.

بهتر است یک بزرگ‌تر انتخاب شود که از کنترل هیجانی مناسبی برخوردار باشد، با اینکه گاهی واقعا سخت است که آدم بتواند بر خودش مسلط باشد.
بهتر است این شخص از فرهنگ این خانواده یا اجتماع مطلع باشد چون برای فرهنگ‌های گوناگون از روش‌های متعددی باید استفاده کرد.

کلام آخر اینکه کار ما پس از گفتن خبر تمام نمی‌شود، بلکه تازه وقت حمایت عاطفی از فرد داغ‌دیده است که نباید حس تنها بودن یا رهاشدگی داشته باشد که خوشبختانه آداب و رسوم مذهبی و فرهنگی ما، به برگزاری مراسم متعدد و حضور در کنار خانواده داغدیده تأکید دارد و در رابطه با خبرهایی غیر از مرگ هم باید با طرف مقابل همدردی شود و با روش های مناسب همچون تفریح ،مسافرت و بودن در کنار فرد آسیب دیده سعی کنید حواس او را از موضوع پیش امده پرت کنید و ذهنش را بر موضوعات دیگری متمرکز کنید.

منبع: بهداشت نیوز

1261