زمزمه‌هایی درباره تشکیل ۲ مجلس جداگانه در کشور

 بخش‌هایی از گفت و گوی لاهوتی را در ادامه می‌خوانید:

ما از جمله مجالسی در دنیا هستیم که تولید قانون در آن زیاد است. یعنی هیچ‌جای دنیا این میزان قانون تولید نمی‌کنند؛ بنابراین اگر ما دقت کنیم، قانون کم ضرورتی ندارد، چون در حال حاضر بیش از ۷۰ درصد قوانینی که ما تولید می‌کنیم، اصلاح قانون است.

معنایش این است، چون بسیاری از قوانینی که ما تصویب می‌کنیم، بی‌کیفیت هستند بعد از مدتی به دنبال اصلاح آن‌ها خواهیم رفت. چرا ما قانون بی‌کیفیت تولید می‌کنیم که بعد به دنبال اصلاح آن قانون، میلیارد‌ها تومان هزینه کنیم و به دنبال اصلاح قانون باشیم؟ نکته دوم اینکه مجلس دو وظیفه دارد، یکی وظیفه قانون‌گذاری و دیگری وظیفه نظارت بر اجرای قانون. معمولا در مجالس ما کمتر به نظارت بر اجرای قانون پرداختند.

حالا ما قانون را تولید کنیم، اگر اجرا نشود چه فایده‌ای دارد؟ ما قانون را زیاد و با عجله تولید می‌کنیم. باید قوانین با کیفیتی تولید کنیم که شاهد چنین نابسامانی‌هایی نباشیم. نکته آخر این است که مجلس آینده می‌تواند تحت تنوین و اصلاح قوانین باشد. ما خیلی قوانین متعدد تولیدشده داریم که موازی هم هستند که بین آن‌ها تفاوت‌هایی وجود دارد؛ بنابراین باید روی تنوین قوانین بیشتر وقت بگذاریم.

نگاه آخر اینکه اگر ما دو مجلس ایجاد کنیم، هدف‌مان این است که یک مجلس نگاه به منافع محلی نداشته باشد. مجلس عوام مسائل محلی و مجلس خواص مسائل ملی را بررسی کند. اما مسأله اینجاست سطح همین مجلس را بالاتر بیاوریم، معیار‌ها و شاخص‌های ورود را سنگین‌تر کنیم و آدم‌های ملی‌تر وارد مجلس کنیم. ما باید به اسناد بالادستی توجه کنیم.

ما الان سه سند داریم و هر سه سند مسیر خودش را می‌رود. این موارد سهل‌انگاری است و تا همین‌جا هم شدنی است. حالا یک مجلس دیگر را هم برایش ایجاد کنیم آیا واقعا می‌تواند کار خاصی انجام دهد؟ ما الان سه دسته سند داریم: سند بودجه، سند برنامه و سند اسناد بالادستی و هرکدام راه خودشان را می‌روند.

سند بودجه باید کاملا در راستای قانون برنامه باشد. تمام هدف‌های سند برنامه باید برای سند بودجه باشد. یعنی همه پول‌ها باید در راستای برنامه تنظیم شود. شما تمام قوانین برنامه ما را نگاه کنید بین ۲۰ تا ۳۵ درصد اجرا شده است. پس بودجه و قانون برنامه راه خودشان را می‌روند.

الان شما نگاه کنید و ببینید کدام یک از اهداف چشم‌انداز محقق شده است. چون وقتی ما برنامه را می‌نویسیم، برنامه نیست و به نوعی بودجه است. به نوعی توزیع منابع پول است. مسیر حرکت نیست. یعنی الان در بحث انرژی ما ناترازی داریم. مثلا در فصل سرما روزانه ۳۰۰ میلیون مترمکعب گاز کم داریم و باید این مشکل ناترازی حل می‌شد. زشت است، کشوری که روی گاز خوابیده برای زمستان دغدغه گاز داشته باشد و کارخانه و دانشگاه را تعطیل کند.

در موضوع برق، در فصل تابستان و اوج مصرف برق ۱۲ هزار مگابایت مصرف کم داریم و ناچاریم کارخانه‌ها، دانشگاه‌ها و مدرسه‌ها را تعطیل کنیم. یا در بنزین ناترازی داریم و به چیزی حدود ۱۰ میلیون لیتر می‌رسیم. اگر ما الان پیشگیری نکنیم همین‌طور است.

ناترازی در بانک‌ها، ناترازی در صندوق‌ها؛ ۱۷ صندوق بازنشستگی داریم و هر ۱۷ صندوق ورشکسته هستند. در قانون بودجه امسال دولت فقط ۳۵۰ تا ۴۰۰ هزار میلیارد تومان برای صندوق‌ها تنظیم می‌کند. تا کی می‌توانیم به این وضعیت ادامه دهیم؟ آیا مجلس دیگری داشته باشیم شق‌القمر می‌کند؟ همین مجلس شق‌القمر کند.

اگر به موضوع صندوق‌ها توجه نشود می‌تواند برای ما چالش ایجاد کند، همین مجلس این موضوع را حل کند. در ناترازی‌های مربوط به موضوع انرژی، اگر ما ۳۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نکنیم، حتی در وزارت نفت که ما ۸/۳ دهم میلیون بشکه نفت تولید می‌کنیم، در آینده همین میزان را نمی‌توانیم صادر کنیم یا حتی مصرف خودمان را تأمین کنیم.

ما فقط محدوده شهرستان خودمان را می‌بینیم و روزانه با طرح‌های محلی به دنبال تصویب آن در مجلس هستیم. متوسط عمر پروژه‌های عمرانی ما بالای ۱۵ سال است و این وحشتناک است. من تصورم این است که یک مجلس می‌تواند کشور را اداره کند، اما به شرطی که ترکیب مجلس، ترکیب همراهی باشند که بیشتر به منافع ملی توجه کنند.

یعنی وقتی می‌گوییم مشکل برق را حل کنیم، به دنبال این نباشند که بگویند به من پولی بدهید تا برق شهر خودم را اصلاح کنم. باید ناترازی را اصلاح کنم. اگر ناترازی را اصلاح کنند، مشکل برق شهر خودش هم حل می‌شود؛ بنابراین به اقتصاد کشور هم لطمه وارد نمی‌شود.

نمایندگان این حق را دارند که طرح بدهند. اما به نظرم باید تلاش کنیم تا تعداد لوایح از دولت بیشتر باشد. براساس قانون، دولت می‌تواند لایحه بدهد و نمایندگان می‌توانند طرح ارائه کنند. ما باید به دولت فشار بیاوریم که لایحه بدهد. ما یکبار خدمت مقام معظم رهبری رسیدیم به ایشان گفتیم دولت یک لایحه داده، ما آنقدر در آن لایحه تغییرات ایجاد می‌کنیم که از مفهوم خودش خارج می‌شود؛ بنابراین پیشنهاد من این است که ۱۳ کمیسیون تخصصی در مجلس آینده، با دولت بنشیند و بسته تهیه کنند. مثلا کمیسیون اقتصادی دارای چالش‌های اصلاح قانون است و با دولت بنشیند بند‌های قانونی آن را اصلاح کند تا به یک فهم مشترک با دولت دست پیدا کند. به ترتیب مابقی حوزه‌ها به همین شکل رفتار کنند. دولت و مجلس ۱۳ بسته قانون‌گذاری مشترک بین خود را تهیه و آماده کنند. دولت لوایح خودش را بدهد و مجلس بقیه وقت خود را در بحث نظارت بگذارد.