سگ های منطقه چرنوبیل، ژنتیک متمایزی دارند

گرگ ها، اسب های وحشی، پرندگان، گاومیش کوهان دار امریکایی، گوزن، قورباغه ها و سگ ها در میان ساختمان های بتنی پوسیده و جنگل های اطراف جایی که در حال حاضر اساساً یکی از بزرگترین ذخایر طبیعی اروپا است، پرسه می زنند. جایی که انسان ها از آن فرار کردند اما گیاهان رشد کردند.

یک آنالیز ژنتیکی جدید که توسط یک تیم بین‌المللی از محققان روی سگ‌های این منطقه انجام شده است، می‌ تواند پایه ‌ای برای یادگیری این باشد که چگونه آلودگی ممکن است بر دی ان ای در طول نسل‌ها تأثیر گذاشته باشد. دانشمندان مدت‌هاست به این فکر می‌ کردند که دهه‌ها قرار گرفتن در معرض تشعشعات کم دوز ممکن است چه اثراتی بر حیات وحش منطقه داشته باشد. برخی از مطالعات به کاهش شدید جمعیت پرندگان و افزایش جهش‌های ژنتیکی در میان گونه‌های خاص در مکان‌هایی با سطوح تشعشع بالاتر اشاره کرده‌ اند.

یک سوال حل نشده که به سردرگمی منجر شده این است که آیا حیوانات مقادیر کمی از تشعشعات طولانی مدت را در سطوحی که به سختی مضر هستند جذب می کنند یا تفاوت های مشاهده شده را از نسل های قبلی که انفجار را تجربه کرده اند به ارث می برند.

با توجه به این واقعیت که حیوانات احتمالاً در طول سال‌ها به منطقه آلوده نقل مکان کرده‌ و از آن خارج شده ‌اند، آزمایش هایی برای بهبود درک ما از اثرات تشعشعات بر زیست‌شناسی انجام شد. به گفته محققان، برخی از این سگ ها ممکن است نوادگان حیوانات خانگی باشند که توسط افراد تخلیه شده به جا مانده اند، اما مشخص نیست که چه مقدار از این سگ ها باقی مانده اند یا این جمعیت ها چقدر متنوع هستند.

تیموتی موسو (Timothy Mousseau) زیست شناس دانشگاه کارولینای جنوبی و همکارانش در مقاله خود می نویسند: پیش از اینکه بتوان اثرات تشعشعات بر کل ژنوم این جمعیت را از سایر عوامل تأثیرگذار جدا کرد، جمعیت شناسی و تاریخچه جمعیت باید درک شود.

با وجود رادیواکتیویته، تعداد سگ‌های وحشی در حال افزایش بوده و باعث تشکیل تحقیقات سگ‌های چرنوبیل (CDRI) شده است. تخمین زده می شود که بیش از ۸۰۰ سگ در چرنوبیل و اطراف آن زندگی می کنند که اغلب توسط کارگران نیروگاه تغذیه می شوند. آنها در سه جمعیت مجزا وجود دارند، یک جمعیت در خود نیروگاه زندگی می کنند. دومین در شهر چرنوبیل، یک منطقه مسکونی متروکه در ۱۵ کیلومتری نیروگاه و سومی در ۴۵ کیلومتری در اسلاووتیچ زندگی می کنند.

بر اساس خویشاوندی ژنتیکی سگ ها، به نظر می رسد این سگ ها بین مکان ها حرکت کرده و آزادانه تولید مثل می کنند. موسو و همکارانش می نویسند که تاریخ اختلاط بین سه جمعیت چرنوبیل که در ژنوم آنها مشهود است نشان می دهد که سگ ها برای مدت طولانی در منطقه چرنوبیل وجود داشته اند.

تجزیه و تحلیل های مقایسه ای نشان داد که سگ های چرنوبیل نیز از نظر ژنتیکی از سگ های نژاد آزاد در اروپای شرقی، آسیا و خاورمیانه متمایز هستند. این امر ممکن است به این دلیل باشد که ساکنان و حیوانات خانگی آنها شروع به بازگشت به شهر چرنوبیل کرده اند.

این تحقیق در Science Advances منتشر شده است.