دانشگاه‌های بریتانیا ورشکست می‌شوند
مفسران حوزه آموزش عالی سال هاست که نسبت به وقوع یک بحران قریب الوقوع بودجه ای و درآمدی برای دانشگاه های بریتانیا هشدار می دهند. اکنون آنان این پرسش را مطرح می کنند که کدام موسسه اموزشی بریتانیایی اولین نهاد ورشکسته خواهد بود.
به گزارش نیواستیتسمن، عده کمی انتظار دارند که دولت بریتانیا برای نجات آن دسته از دانشگاه هایی که با مشکلات مالی جدی مواجه شوند، وارد عمل شود. کارشناسان حوزه سیاستگذاری معتقدند برای جلوگیری از فاجعه پیش روی موسسات آموزشی بریتانیا خیلی دیر شده است. از دید آنان تمام کاری که اکنون می توان انجام داد مهار وضعیت جاری است.
دانشگاه ها به طور فزاینده ای کمبودهای مالی خود را با جذب دانشجویان از خارج از کشور که شهریه بسیار بالاتری را پرداخت می کردند، جبران کرده بودند. با این وجود، اکنون تعداد دانشجویان بین المللی نیز ممکن است در حال کاهش باشد. پس از انتشار سالیان متمادی تیترها و سرمقاله ها در مطبوعات بریتانیا در مورد این که دانشجویان خارجی ظاهرا در حال بیرون کردن همتایان بریتانیایی شان از دانشگاه ها هستند اکنون مشخص شده که دانشجویان بومی و غیر خارجی بریتانیایی تا چه اندازه به یارانه وابسته بوده اند. در بسیاری از دانشگاه‌های پیشرو بریتانیا بیش از نیمی از درآمد آن موسسات از طریق شهریه دریافتی از دانشجویان بین المللی تامین می شود. بر اساس مدل سازی شرکت حسابداری PwC کاهش 20 درصدی ثبت نام دانشجویان بین المللی در سال آینده می‌تواند چهار پنجم دانشگاه های انگلستان و ایرلند شمالی را با کسری بودجه و درآمد مواجه سازد. داده های اولیه پذیرش نشان می دهد که تعداد ثبت نام های خارج از کشور بیش از یک سوم کاهش یافته است. در زمان نگارش این گزارش 44 دانشگاه که بیش از یک چهارم موسسات آموزشی بریتانیا را تشکیل می دهند برنامه های تعدیل نیرو و اخراج کارکنان خود را اعلام کرده اند.
اتحادیه دانشگاه ها و کالج ها (UCU) هشدار می دهد که ممکن است یک چهارم از تمام مناصب دانشگاهی تحت یک برنامه بازسازی پیشنهادی حذف شود و برخی از دپارتمان ها نیمی از کارکنان خود را از دست بدهند. کاهش کارکنان به طور نامتناسبی در گروه های هنر، علوم انسانی و علوم اجتماعی پررنگ تر خواهد بود. برخی بی تردید معتقدند که آن رشته و حوزه ها ظاهر "کم ارزش" هستند و از کوچک شدن ان استقبال می کنند.
دانشگاهیان در بریتانیا از نظر روحیه در پایین ترین سطح خود قرار دارند. چشم انداز از دست دادن شغل بیش تر با سال ها کاهش دستمزد، حجم کاری غیرقابل کنترل و شرایط کاری به طور فزاینده ناپایدار همراه بوده است. برای دانشجویان هزینه های مسکن و حمل و نقل در حال افزایش است. تحقیقات انجام شده توسط اتحادیه ملی دانشجویان نشان می دهد که از هر ده دانشجو در بریتانیا یک دانشجو به بانک های مواد غذایی دسترسی دارد. کاهش مشاغل دانشگاهی به معنای انتخاب کم تر و عدم اطمینان بیش تر در این باره خواهد بود که ممکن است برخی رشته ها و حوزه لغو یا تحدید ساختار شوند. دانشجویان هم چنین با بدهی های نجومی مواجه هستند. شرایط بازپرداخت وام های آنان مشمول تغییرات عظیمی شده و ممکن است کماکان مشمول تغییرات بیش تر در آینده باشد. شاید بدترین مشکل دانشگاه ها آن باشد که ببینیم تا چه اندازه صحبت درباره آن ها به شکلی بد بوده است. بیش از ده سال که جریان غالب بحث های سیاسی و رسانه ای در بریتانیا در مورد دانشگاه با این مضمون بوده است:" مانند بازار رفتار کنید! نه، این طور نیست"! تقریبا به نظر نمی رسد هیچ یک از آن محافل رسانه ای و سیاسی درک کافی از ساختار آموزش عالی یا نحوه تامین مالی آن داشته باشند.
قابل پیش بینی است که در چنین شرایطی عموم مردم نمی توانند درک کنند که دانشگاه ها چگونه کار می کنند یا بودجه شان چگونه تامین می شود. در عوض، جریانی بی وقفه از خشم ساختگی در مورد مسائل محتوایی، عناصر رادیکال دانشجویی و سخنرانان جناح چپ در محافل دانشگاهی می گوید و هشدار می دهد.
