مرگ در رینگ

امروز سالگرد یکی از تراژیک ترین روزهای تاریخ بوکس حرفه ای است. روزی که کیم داک کو، بوکسور کره ای در جریان رقابتهای جهانی لاس وگاس جان خود را از دست داد.

مسیر کیم برای مرگ در رینگ بوکس مسیر پرپیج و خمی نبود. او با ۲۹ برد و ۴ باخت در رقابتهای آماتوری، در ۲۳ سالگی تبدیل به یک بوکسور حرفه ای شد و در فوریه سال ۱۹۸۲ به عنوان نفر اول شرق آسیا جواز حضور در رقابتهای جهانی را به دست آورد. او در آن مسابقات باید با نفر اول سبک وزن دنیا، ری مانچینی که آن روزها لقب «بوم بوم» را یدک می کشید مبارزه می کرد. خود کیم با ۱۷ پیروزی و فقط یک شکست، بهترین سبک وزن آسیایی به شمار می رفت و به همین خاطر همه نگاه ها از چند روز قبل به مبارزه کیم و مانچینی معطوف بود و همه از آن به عنوان یک مبارزه بزرگ یاد می‌کردند. جالب آنکه خود کیم، چند روز قبل از مسابقه، در گفتگو با خبرنگاران عنوان کرده بود؛ «یا او می میرد یا من!» او همین جمله را روی آباژور اتاقش در هتل لاس وگاس هم نوشته بود تا انگیزه هایش را برای این مبارزه بزرگ بالا نگه دارد.

مبارزه روز ۱۳ نوامبر ۱۹۸۲ در فضای آزاد کاخ سزارز پالاس وگاس و در حضور هزاران تماشاگری که طرفدار مانچینی بودند برگزار شد و چه مبارزه سنگینی هم بود. کیم در شروع عملکرد بهتری داشت ضربات سنگین او، مانچینی را تا آستانه شکست پیش برد. کیم گوش چپ مانچینی را شکافت و ضربه ای به چشم چپ این حریف آمریکایی وارد کرد که باعث شد چشم مانچینی از تورم باز نشود. دست‌های مانچینی هم به شدت متورم شده بود، اما در ادامه کم کم مانچینی تسلط بیشتری به مبارزه پیدا کرد. مبارزه در راند چهاردهم پیگیری می شد که مانچینی، این بار با دو ضربه سنگین دست راست، کیم را روی طناب های رینگ به پرواز درآورد. داور در همین لحظه اعلام ناک اوت کرد. در واقه کیم به کما رفته بود و ۵ روز بعد هم جان خود را از دست داد. پزشک متخصص بیمارستان دیزرت اسپرینگ وگاس عنوان کرد مشت سنگینی که به سر کیم برخورد کرده باعث خونریزی در جمجمه و مرگ او شده است.

کیم تا قبل از آن هرگز مبارزه در ۱۴ راند را تجربه نکرده بود و به نسبت مانچینی که ۳ بار مبارزاتش به راند آخر (راند پانزدهم) کشیده شده بود، کم تجر به تر محسوب می شد.
آن حادثه تلخ مانچینی را هم تحت تاثیر قرار داد و او تا مدتها خودش را مقصر مرگ کیم می دانست. به گفته کارشناسان مانچینی بعد از آن مبارزه مرگبار دیگر آن بوکسور سابق نشد و در نهایت هم در کمتر از دو سال، کمربند قهرمانی را برامبل واگذار کرد.

دو ماه بعد از مرگ کیم، ریچارد گرین، داور آن مسابقه با اسلحه خودکشی کرد. مادر کیم هم سه ماه بعد از مرگ پسرش، با خوردن سم خودش را کشت. و اما همسر کیم. او که در زمان مبارزه باردار بود و فرزنداشان کیم چی وان را چند ماه بعد از آن مبارزه مرگبار به دنیا آورد. کیم چی وان در بعدها دندانپزشک شد و در سال ۲۰۱۱، به اتفاق مادرش، برای مشارکت در ساخت مستند ری مانچینی، با این بوکسور ملاقات کردند.

مرگ کیم و بازتاب گسترده آن، بلافاصله باعث ایجاد اصلاحاتی در جهت محافظت بهتر از سلامتی بوکسورها شد. بعد از آن مسابقه، فاصله استراحت رانده از ۶۰ ثانیه به ۹۰ ثانیه تغییر کرد. تعداد راندهای مسابقه بوکس از ۱۵ به ۱۲ کاهش یافت و داورها هم این اجازه را پیدا کردند که حتی در شرایطی که یکی از بوکسورها ایستاده است، قبل از آنکه نقش بر زمین شود، شمارش ناک اوت را آغاز کنند.

منبع: خبرآنلاین

24