ماجرای قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین چیست؟
با اظهارنظر تازه سخنگوی وزارت امور خارجه درباره پیشنویس «برنامه ۲۵ ساله همکاریهای جامع ایران و چین» فاز تازهای از گمانهزنی درباره سرمایهگذاری 400 میلیارد دلاری پکن در ایران آغاز شده است.
عباس موسوی، سخنگوی وزارت امور خارجه این سند را «افتخارآمیز» و «به نفع منافع دو کشور» خوانده و عنوان کرده که «این سند ابعاد مختلف سیاسی و اقتصادی را دربرمیگیرد و احتمالا در آینده و پس از تصویب نهایی میتواند بهطور کامل منتشر شود.» البته سخنگوی وزارت خارجه، جزییاتی از این سند ارایه نکرده و فقط به ذکر این نکته بسنده کرده که «این سند در حد پیشنویس است» و «هیچ کدام از مطالبی که در رسانهها و یا توسط برخی افراد در این مورد مطرح شده واقعیت ندارد» اشاره این مقام مسوول از «مطالب برخی افراد و رسانهها» بازگشت به صحبتهای محمود احمدینژاد است که چند روز پیش در جمع مردم گیلان نسبت به قراردادی که به گفته وی «مخفیانه با طرفهای خارجی منعقد شود» اعتراض کرده بود. اما این برنامه ۲۵ ساله «راهبردی» ایران و چین چیست و چه بخشهایی دارد؟ پاسخ اولیه به این سوال این است که هرگونه توضیحی درباره جزییات این برنامه، در حد «گمانهزنی» است و موضع رسمی هیچ یک از دو کشور نیست.
هیات دولت پیشنویس این برنامه را هفته گذشته تصویب کرده و به وزارت خارجه ماموریت داده تا با طرف چینی درباره جزییات برنامه به توافق برسد و متن اصلی را برای امضا بین دو کشور آماده کند. سوم تیرماه محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه نیز در توییتی به زبان چینی عنوان کرد که در تماسی ویدیویی با همتای چینیاش، درباره مشارکت جامع استراتژیک دو کشور و پیشبرد برنامه ۲۵ ساله همکاریهای دوجانبه گفتوگو کرده است. این توضیحات و اخبار کلی و بدون ذکر جزییات لازم برای رسانهها منتشر شده و مسلماً جنبه خبری نخواهد داشت. اما در لابهلای برخی صحبتها میتوان به جزییاتی نیز دست یافت. روز گذشته حمید زادبوم، رییس سازمان توسعه تجارت در حاشیه یک نشست خبری عنوان کرد که «در برنامه همکاری جامع ایران و چین، برای هر یک از دستگاهها، یک برنامه همکاری تعریف شده است.»
به گفته وی، «بخشی از قرارداد همکاری ایران و چین که مرتبط با وزارت صنعت، معدن و تجارت میشود، مربوط به تامین برخی کالاها، مواداولیه، ماشینآلات و تجهیزات از این کشور و همچنین تامین بخشی از نیازهای کالایی چین است.» اما بیش از هر چیز، این سرمایهگذاری چین، به معنای تزریق سالانه ۱۶ میلیارد دلار به اقتصاد ایران است که البته زیربنای آن در سال ۲۰۱۶ تحت عنوان «ساختار شراکت استراتژیک ایران و چین» ریخته شد. قرار بر این بود که چین ۲۶۰ میلیارد دلار در بخش نفت، گاز و پتروشیمی ایران سرمایهگذاری کند؛ بخش قابل توجهی از این سرمایهگذاری چینیها طی ۵ سال نخست اجرای قرارداد ۲۵ساله با آنها به صنعت نفت و گاز ایران تزریق شود و مابقی آن به صورت مرحلهای و بر اساس توافق دو طرف از سوی پکن در ایران انجام شود. چینیها همچنین قرار است در قالب توافق شراکت جامع استراتژیک با ایران ۱۲۰ میلیارد دلار در حوزه توسعه زیرساختهای تولید و حمل و نقل در ایران سرمایهگذاری کنند که بخش قابل توجهی از این سرمایهگذاری هم در ۵ سال نخست انجام خواهد شد و مابقی آن به صورت دورهای و بر اساس توافق دو کشور به بخش صنعت و حوزه حمل و نقل ایران تزریق میشود.
چین همچنین میتواند بخشی از تولیدات نفت، گاز و پتروشیمی ایران را با تخفیف بر مبنای قیمت متوسط ۶ ماهه محصول خریداری کند. بر اساس جزییات توافق جدید انجام شده بین ایران و پکن چین میتواند پول محصول خریداری شده از ایران را حداکثر تا دو سال به این کشور پرداخت کند. از سویی دو طرف توافق کردند که چین پول خریدهای خود را به یوآن یا ارزهای دیگر به کشورمان پرداخت کند و این بدان معناست که قرار نیست در مبادلات تجاری ایران و چین از دلار استفاده شود. اما این گمانهزنیها تا چه حد با تحلیلهای موجود از اقتصاد چین و مواضع ژئوپلیتیک کشورهای منطقه تطابق دارد؟ بخش اصلی مورد تردید کارشناسان از این آمار و ارقام، ظرفیت داخلی اقتصاد ایران برای جذب سرمایهگذاری خارجی باشد.
مطابق با برنامه ششم توسعه برای رسیدن به رشد ۷ درصدی در سال باید در حدود ۷۰ تا ۱۰۰ میلیارد دلار در بخشهای مختلف سرمایهگذاری شود که حداقل نیمی از این مبلغ را باید سرمایهگذاری خارجی پوشش دهد. در نتیجه ۴۰ میلیارد دلار از سرمایهگذاریهای سالانه کشور از سوی خارجیها باید تحقق یابد که این عدد برای بازه ۲۵ ساله تقریبا برابر با هزار میلیارد دلار خواهد شد. با توجه به رقم ۱۶ میلیارد دلاری که قرار است بهطور سالانه از طریق چینیها جذب شود، ملاحظه میشود که این رقم حتی نیمی از نیاز سالانه اقتصاد ایران برای سرمایهگذاری خارجی را نیز تامین نمیکند.
سرمایه چینی در خاورمیانه
البته باید به این موضوع نیز اشاره کرد که سرمایهگذاری مستقیم خارجی چین در کشورهای مختلف دنیا یک چیز «عادی» محسوب میشود و چندان عجیب نیست. چنانکه بر اساس آمار و ارقام موجود، سرمایهگذاری مستقیم خارجی چین در دنیا از سال ۲۰۰۹ تا سال گذشته میلادی هشت برابر شده است. همین ۵سال پیش، بر اساس آمار و ارقام موجود، رقم سرمایهگذاری خارجی چینیها، به ۱۴۰ میلیارد دلار رسیده بود. عمده این سرمایهها نیز به سمت بخش انرژی در کشورهای مختلف رفته است. چینیها در ۲۴ کشور آفریقایی سرمایهگذاری کردهاند. در نیجریه ۲۱ میلیارد دلار، در اتیوپی و الجزایر ۳۰ میلیارد دلار و در آنگولا و آفریقای جنوبی ۲۰ میلیارد دلار. بخش بزرگی از سرمایهگذاری خارجی چینیها نیز در منابع انرژی دنیا متمرکز شده است. در حال حاضر بخش عمدهای از منابع انرژی مورد نیاز چین، از راه اقیانوس هند و بخش پایینی و متصلکننده اقیانوس هند به خاورمیانه موسوم به دریای عرب تامین میشود. اما هدف بزرگ پکن، دسترسی به آبهای خلیجفارس و منابع انرژی خاورمیانه است. چینیها از ۴ سال پیش با یک سرمایهگذاری ۵۰ میلیارد دلاری در بندر گوادر پاکستان، به دنبال تحقق این رویا بودهاند.
بهشت نیروی کار ارزان
شوکهای ارزی به وقوع پیوسته و پی در پی در ایران که از سالهای ابتدایی دهه ۹۰ خورشیدی شکل گرفته، اثرات ریزودرشتی در اقتصاد ایران خواهد داشت که یکی از آنها، «ارزانتر» شدن نیروی کار ایران به نسبت دیگر کشورها خواهد بود. برخی کارشناسان معتقدند این نیروی کار ارزان مانند مکانیسم «مشوق سرمایهگذاری خارجی» عمل خواهد کرد. الگویی که پیش از این در کشورهای آسیای جنوب شرقی نیز دیده شده و هزینههای تولیدی را برای سرمایهگذاران کاهش داده است. شرکتهای چینی برای حضور در ایران نیاز به نیروی کار ارزان در کنار سیستم حمل و نقلی دارند که با اجرای این توافقنامه، علاوه بر اینکه محصولاتی با مشخصات شبیه به تولیدات آنها در چین تولید خواهد شد؛ امکان تولید و صادرات کالاهای تولید شده در ایران فراهم میشود.
منبع: اعتماد
66
ترکمنچای ...!
نقد شما. مغرضآنه سیآسی .......احمقانه است.
همونجور که عربستان چسبیده به آمریکا و نوکری میکنه...ایران هم چسبیده به چین و روسیه و داره بدجور نوکری میکنه
ای کاش میشد به جای مسئولان بی عرضه رییس جمهور و وزیر از چین وارد می کردیم. نه دائماً کشور بفروشیم دریای خزر زمان محمدرضا شاه ۵۰ درصد اکنون ۱۹ درصد در ترکمنچای نوشته بود بعد ۱۰۰ سال کشورها به ایران بازگردند اکنون میگویند همسایگان شمالی ما را آزرده خاطر نکنید ماهیگیری خلیج فارس را دادند به چین قرارداد کرسنت را دادند به قطر خاک خوزستان را دادند امارات تا جزیره سازی کند و می گویند با آمریکا صلح نمی کنیم چون باج میخواهد. سیاستمداران ما در هر هفته یک دزدی کلان چندین هزار میلیاردی انجام میدهند و...... بعد می گویند رضا شاه وطن فروش بود . آیا نباید به گفته هایشان شک کرد
بعله نیروی کار ارزان (برده) ایران پر از برده است برای چینیا. بیاین منابع ما رو غارت کنید و مفت مارو کار بزنید.
چراغ خاموش صورت گرفت
الان که موضوع فروش ایران است مثل فلسطین همهچیز آن از جمله مبالغ و ومحل نسرمایه باد آورده به قیمت وطن فروشی محرمانه، وربطی به ملت ندارد ولی اگر ورق برگردد این کشور برادر کمونیست مثل اسرائیل شده و ملت در خط مقدم شهدا خواهند بود.
سلام.کسی که قرارداد تجاری را نوکری میداند .......احمق است
با این حساب باید متون کتاب تاریخ را از نو نوشت و اسم قراردادهای ننگین را باید به قراردادهای استراتژیک ودر جهت منافع ملی تغییر داد.
به تمام دنیا داریم باج میدیم که به آمریکا باج ندیم در حالیکه با سیاست درست میشه به هیچ کشوری باج نداد و با تمام دنیا هم دشمن نبود البته این سیاست ضد جهانی سرپوشی برای دزدی های میلیاردی است
چینی ها متحد مناسبی حداقل برای ایران نیست چون بالاترین تبادلات تجاری که سالیانه چند هزار میلیارد دلار میشود با آمریکایی دارند که ما 41 ساله تمام قد در دشمنی با آنها و آنها با ما کوتاه نیامدند.همین حالا ببینید چین که بیشترین نفت را از ما خریداری میکرد تا 90 درصد خرید خود را کاهش داده و آن هم فقط به خاطر تحریم های ثانویه آمریکا و چین و یا هر کشور دیگه تجارت چند هزار میلیاردی خود را فدای چند ده میلیارد نمیکند. آیا میرسد روزی که این بساط مرگ بر آمریکا و پرچم سوزی تمام شود و ملت ایران بعد از 40 سال یه نفس راحت بکشند؟!
البته فراموش کردین قید کنید قراره چندین هزار نیروی نظامی چین برای حفاظت از سرمایه گذاری چین به ایران بیایند و احتمالا شاهد یک کاپیتولاسیون جدید خواهیم بود
آقای ظریف حداقل فروش ایران را برای ۳سال بگذارید نه ۲۵سال شما دارید قرارداد حمله مغول به ایران را امضا میکنید تا بتوانید فروپاشی اقتصادی که توسط مسئولین انجام شد را از بین ببرید کارتان اشتباست