امروز روز طنز نیست

امروز اگر بخواهم طنز بنویسم باید از نقش پایه میکروفن در بیان اعتراض بنویسم. لابد فیلم اعتراض یک نمانیده مجلس به یک معاون استاندار را دیده‌اید. آنجا که خانم نماینده با پایه میکروفن از آقای معاون استقبال می‌کند تا عذرخواهی کند. البته امروز از پایه میکروفن نخواهم نوشت. عصبانیت بوده که گذشته است و شکرخدا کسی آسیب ندیده است.
امروز درباره قتل برای نیم کیلو تریاک هم نخواهم نوشت چون برخی حاضرند برای یک مثقال تریاک هم آدم بکشند، نیم کیلو که دیگر نیم کیلو از یک کیلو کم دارد و واقعا اگر کسی نیم کیلو تریاک کسی را بالا بکشد باید به شدت پاسخگو باشد. آن هم در این گرانی ارز و اوضاع نابسامان منطقه.
امروز درباره 11 درصد افزایش تاب‌آوری در تهران هم نخواهم نوشت چون همه ما به زور در تهران زندگی می‌کنیم و اگر واقعا اوضاع شهرها مساعد بشود لحظه‌ای برای برگشتن به شهر و دیار خود درنگ نخواهیم کرد.
امروز درباره امیدهای پرسپولیس هم نخواهم نوشت چون نمی‌خواهم امید الکی به هواداران بدهم. آنهایی هم که امید می‌دهند که شش تا به الهلال خواهیم زد خودشان بعد از بازی بیایند جواب مردم را بدهند.
امروز درباره فلان موضوع هم نخواهم نوشت چون اصلا به صلاح نیست وارد آن قضیه بشویم. والا من هم مثل شما زن و بچه دارم و با حقوق کارمندی روزگار می‌گذارم. پس امروز را بی‌خیال بشوید و از من انتظار طنازی نداشته باشید.
باقی بقای‌تان

35