مسئولان زودتر اعتراف کنند

یک چیزهایی هست که هم ما می‌دانیم و هم مسئولان می‌دانند. یکی چیزهایی هست که نه ما می‌دانیم نه مسئولان. یک چیزهایی هست که ما نمی‌دانیم اما مسئولان می‌دانند و یک چیزهایی هست که ما می‌دانیم اما مسئولان نمی‌دانند.
در کنار این چیزها یک چیزهایی هست که ما می‌دانیم و می‌گوییم اما مسئولان می‌دانند و نمی‌گویند. هر چه هم اصرار می‌کنیم که بگویید، نمی‌‌گویند. البته این نگفتن آنها زیاد طول نمی‌کشد چون وقتی که کار بالا می‌گیرد بالاجبار اعتراف می‌کنند و می‌گویند بله فلان مسئله وجود دارد.
نمونه‌اش مدیرکل بهزیستی شهرستان شمیرانات است که با بیان اینکه طلاق مهمترین آسیب اجتماعی شمیرانات است، گفته است: «ورودی شیرخوارگاه آمنه بالاست و اگر پذیرش نکنیم برخی از آنها از بازار خرید و فروش سر در می‌آوردند.» یعنی بالاخره یک مسئول پیدا کردیم که بگوید خرید و فروش نوزاد داریم.
یا مثلا ما می‌دانستیم که ژن خوب را چون پسر آقای عارف گفته است این قدر سروصدا به پا کرد اما برخی مسئولان قبول نمی‌کردند و اعتقاد داشتند هر کس دیگری هم این حرف را می‌زند همین قدر حاشیه درست می‌شد. اما آقای مطهری عاقبت گفته‌اند: «اگر گوینده، پسر عارف نبود سروصدا نمی‌شد.»
واقعا چرا مسئولان با دانسته‌های ما مردم همراهی نمی‌کنند؟ چرا می‌گذارند کار بیخ پیدا کند بعد اعتراف کنند؟ چرا زودتر اعتراف نمی‌کنند تا بشود جلوی آسیب بیشتر را گرفت. مگر اعتراف کردن بد است؟ این همه ما مردم به عملکرد بد خودمان اعتراف کردیم اتفاقق افتاد؟ مثلا اعتراف کردیم در فلان موضوع نباید آن طور رای می‌دادیم. اتفاقی افتاد؟
باقی بقای‌تان

33