کشور پنیر لیقوانی! / نقشه «معامله قرن» در زیر ذره‌بین از فاجعه‌ای بزرگ خبر می‌دهد
از سه‌شنبه گذشته که دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا با حضور بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی، از طرح «معامله قرن» رونمایی کرد، تاکنون نقشه‌های مختلفی از جزئیات آن ارائه شده است.
شاید برای بسیاری از کشورها که با این جنایت و خیانت همراه شده اند، ملت فلسطین همچنان مالک نوار غزه و صاحب بخش قابل توجهی از کرانه غربی رود اردن باشند. حتی جرد کوشنر، مشاور ارشد ترامپ و نظریه پرداز طرح خیانت قرن از موافقت نتانیاهو با تشکیل کشور مستقل فلسطینی به عنوان بزرگ ترین امتیاز اسرائیل به فلسطینی‌ها سخن گفته است.
حتی برخی طرفداران این طرح خیانت بار با اشاره به این که سرزمین های فلسطینی در این طرح دو برابر شده از آن حمایت می کنند اما برای دیدن خیانت قرن باید نقشه آن را با جزئیات و از نزدیک نگریست.
شاید حامیان «معامله قرن» همچون عربستان و امارات متحده عربی یا چندین کشور عربی که محتاطانه به آن چراغ سبز نشان داده اند، نقشه ای کلی را در کاغذی پرینت شده دیده اند! نقشه ای که چشم‌های نابینای آن ها حاضر نبوده جزئیات را ببیند.
نقشه کرانه باختری ارائه شده در این طرح را اگر برای آن ها که حامی اش هستند یا آن‌ها که مسکوت گذاشته اند، با جزئیات نمایش دهند با چیزی شبیه پنیر لیقوان یا پنیر سوئیسی مواجه می شوند. شاید هم بتوان گفت فلسطین به زندانی بزرگ با سلول‌های انفرادی جدا جدا و مجمع الجزایری شبیه است که توسط دریای شهرک سازی و مناطق اشغال شده صهیونیستی احاطه شده است. جزایری که برای تردد بین آن ها باید از گذرگاه‌ها و ایست و بازرسی های رژیم صهیونیستی گذشت و از آن ها اجازه گرفت.
با نگاهی به این نقشه به نظر نمی رسد بتوان روی این منطقه نام کشور گذاشت، حتی این مناطق هیچ اتصال سرزمینی با هم ندارند و هر منطقه کوچک مثلا یک روستا باید برای تردد به نقطه دیگر از ایست و بازرسی های متعدد اسرائیلی ها عبور کند که قطعاً این مسئله نیز برای کنترل بیشتر فلسطینیان و جلو گیری از ارتباط آن ها طراحی شده است.بعید است هیچ ناظر منصفی بعد از دیدن این نقشه تردیدی در خیانت بار بودن این طرح داشته باشد .
روایت یک جنایت
برای نشان دادن جنایتی که با خیانت کشورهای غربی به فلسطینیان تحمیل شده، نیاز است فرایند این رویداد را از سه سده گذشته تا کنون بررسی کنیم.
الف) پیش از اشغال انگلیسی‌ها
در جنگ جهانی اول امپراتوری عثمانی شکست می خورد و این امپراتوری تجزیه و بین قدرت های بزرگ آن دوران، فرانسه و انگلیس تقسیم می‌شود. تا این زمان حدود 20 هزار یهودی در منطقه فلسطین ساکن بودند و کمتر از 2 درصد زمین ها را در تملک داشتند. پس از اشغال فلسطین توسط انگلیس، در آوریل 1917میلادی (1286 ه.ش) بالفور، وزیر امور خارجه انگلیس، ایجاد میهن ملی یهود را در فلسطین به یهودیان وعده داد. حال آن که در آن زمان، سرزمین فلسطین با توطئه لندن به قیمومیت انگلیس در آمده بود. انگلیسی‌ها در دوران قیمومیت اقدام به واگذاری زمین های فلسطین به آژانس یهود کردند، در این بین این آژانس تلاش می‌کرد علاوه بر زمین هایی که انگلیسی‌ها به آن ها می‌دهند، از مسلمانان زمین های آن ها را خریداری کنند. با این حال تا سال 1948 یعنی 72 سال پیش که انگلیسی ها این سرزمین را ترک و به صهیونیست ها واگذار و آن ها اعلامیه استقلال اسرائیل را صادر کردند، یهودیان فقط حدود 6/6 درصد کل سرزمین فعلی فلسطین را در اختیار داشتند.
ب) صدور قطعنامه سازمان ملل و جنگ 1948
در سال 1947 اقدامات تحریک آمیز یهودیان که از حمایت لندن برخوردار بودند، باعث ایجاد تنش در فلسطین شد. پس از آن بود که قطعنامه خیانت بار تقسیم فلسطین در نوامبر سال 1947 در مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصویب شد. بر اساس همین قطعنامه، مهاجران و بومیان صهیونیست که تا آن موقع تنها 6 درصد خاک فلسطین را در اختیار داشتند، 56 درصد خاک فلسطین را تصاحب کردند. (تصویر شماره 2) اما صهیونیست ها پس از گذشت چند ماه (سال 1948)، با حمله به اعراب فلسطینی، بسیاری از مواضع آنان مانند طبریه، یافا، حیفا و صفه را به قلمرو خود افزودند و محدوده 56 درصدی تصویب شده خود را به 80 درصد سرزمین فلسطین گسترش دادند. در این جنگ در مجموع حدود ۵۳۱ روستای ساکنان عرب فلسطین هدفمندانه ویران شدند تا عرب ها هیچ زیربنای دیگری برای زندگی کردن در این مناطق نداشته باشند. جنایتی که باعث مهاجرت بزرگ فلسطینیان به نوار غزه و کشورهای همسایه شد. در این جنگ، پنج دولت عربی (مصر،عراق، اردن، لبنان و سوریه) در یک سو و در جانب دیگر دولت اسرائیل با حمایت لجستیکی لندن قرار داشت.
ج) جنگ شش روزه
در پنجم ژوئن سال ۱۹۶۷، برابر با ۱۵ خرداد ۱۳۴۶، اسرائیل یک عملیات نظامی هماهنگ و گسترده را علیه مصر، اردن و سوریه آغاز کرد. اسرائیل این حمله را یک اقدام پیشگیرانه در برابر تحرکات نظامی همسایگانش علیه خود می‌خواند. این درگیری شش روز طول کشید و به نبرد شش روزه مشهور شد. در این نبرد، اسرائیل کنترل کرانه باختری رود اردن و شرق بیت المقدس را از اردن، نوار غزه و صحرای سینا را از مصر و بلندی‌های جولان را هم از سوریه گرفت. اصطلاح «سرزمین‌های اشغال شده» اولین بار در قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت سازمان ملل مطرح شد. این قطعنامه در ۲۲ نوامبر ۱۹۶۷ برابر با اول آذر ۱۳۴۶ تصویب شد و درآن «تصرف قلمرو با جنگیدن» غیر قابل قبول خوانده شده بود. در نتیجه این جنگ و شکست اعراب بود که املاک تحت تسلط فلسطینیان به 22 درصد کاهش یافت. (تصویر شماره 3)
د) آخرین نبرد و آغاز روند سازش
انور سادات، رئیس جمهور مصر اولین دولتمرد عربی بود که پس از جنگ 1973م اعراب و اسرائیل معروف به جنگ رمضان، با اسرائیل سازش کرد و آن را به رسمیت شناخت و با عقد قرارداد سازش (کمپ دیوید) با این رژیم، موجبات یاس و ناامیدی امت عربی را در مبارزه با اسرائیل و آزادسازی فلسطین فراهم کرد. سازش دولت های عربی پس از آن در پشت صحنه و در ظاهر، پس از گذشت سال ها نمایان شده است. حالا با طرح معامله قرن اراضی تحت تسلط ملت فلسطین بازهم کوچک تر شده و با خیانت ترامپ و یاران عربی اش به 15 درصد کاهش یافته است. (تصویر شماره 4)
منبع: خراسان
24
