مدیرانی که بیابان می‌زایند
مقابله با بیابانزایی و نجات تالاب‌هایی مانند هامون هیچ وقت جزو اولویت های خیلی از مدیران نبوده است،برای اثبات این حقیقت تلخ می‌توان به بحث دیپلماسی آب اشاره کرد که در کشورمان برای خیلی از سیاستمداران تازه است و هنوز در هیچ دانشگاهی در کشور رشته‌ای به نام دیپلماسی آب تدریس نمی‌شود.
تغییر اقلیم،کمبود آب شیرین و بیابانزایی، این‌ها سه چالش قابل توجه جامعه جهانی در قرن بیست ویکم است.امروز در تقویم به نام سومین عامل این فهرست یعنی روز جهانی مبارزه با بیابانزایی ثبت شده تا زمینی‌ها یادشان نرود که ندانم کاری‌های آنها دست به دست عوامل طبیعی داده تا دشت های حاصلخیز را با بیابان تاخت بزند.
براساس اطلاعات سازمان‌های بین المللی حدود یک ششم جمعیت،سه چهارم اراضی خشک و یک سوم خشکی‌های 110 کشور جهان در معرض پدیده بیابانزایی قرار دارد.
در کشورمان نیز شرایط نگران کننده است،چراکه بیش از یکصد میلیون هکتار از اراضی کشورمان در معرض بیابانزایی قرار دارد؛یعنی عوامل انسانی و محیطی دست به دست هم داده اند تا این اراضی آرام آرام توان تولید بیولوژیک خود را از دست داده و در نهایت تخریب شود.
بیش از 43 میلیون هکتار از مساحت کشور را می توان در گروه اکوسیستم بیابانی طبقه بندی کرد،براساس آمارهایی که وجود دارد حدود 32 میلیون هکتار ازاین اراضی پوشش گیاهی ندارد و وسعت کانون های بحرانی گرد و غبار کشورمان نیز بیش از 7.5 میلیون هکتار است.
سرعت بیابانزایی در کشورمان نگران کننده است و باید نسبت به بی توجهی برخی مسئولان نسبت به این روند هشدار داد،زیرا آنچه تیغ تغییر اقلیم را تیزتر کرده است،ناآگاهی مدیرانی است که تلاش آنها برای حفظ محیط‌زیست و تامین حق آبه تالاب های کشور هیچ وقت از مقام حرف فراتر نرفته است.
این شرایط سبب شده در چند سال گذشته حدود یک میلیون هکتار از اراضی تالابی کشور به کانون ریزگرد بدل شود و ساکنان مناطقی مانند حاشیه تالاب هامون امروز ناچار به کوچ اجباری شوند.
این درحالی است که خیلی از مدیران مرگ تدریجی هامون را شاهد بوده‌اند و می دانند که وقتی تالاب زنده بود هر سال حدود 15 هزار تن ماهی از هامون برداشت می‌شد و یا دشت های حاصلخیز هامون سبب شده بود لقب انبار غله ایران را به آن بدهند.
اما مقابله با بیابانزایی و نجات تالاب‌هایی مانند هامون هیچ وقت جزو اولویت های خیلی ازمدیران نبوده است،برای اثبات این حقیقت تلخ می‌توان به بحث دیپلماسی آب اشاره کرد که در کشورمان برای خیلی از سیاستمداران تازه است و هنوز در هیچ دانشگاهی در کشور رشته‌ای به نام دیپلماسی آب تدریس نمی شود.
شاید برای همین است که کشورهایی مانند ترکیه و افغانستان هیچ ابایی از این ندارند که حق آبه تالاب های کشور را بدزند، در مقابل انفعال برخی مدیران سیاست هایی مانند نفت در برابر آب را مطرح کنند.
مهدی آیینی
منبع: خبر فوری
34
